(Monolog Pokcik – catatan malam)
Malam dah larut.
Bulan pun macam dah tak larat nak bersinar. Tapi mata Pokcik masih terbuka.
Mengantuk… ya, tapi tidur tak mahu datang.
Macam hati ni tunggu sesuatu. Tapi tak tahu apa.
Kadang Pokcik fikir, kenapa umur makin naik, tidur makin susah?
Dulu lepas makan petang, bersandar kejap pun boleh lena.
Sekarang, kepala berat… tapi hati banyak bicara.
Entah kenapa malam ni, kenangan lama datang macam angin masuk ikut celah dinding rumah papan.
Wajah arwah ayah muncul…
Dia duduk di bawah pokok kelapa, tangan pegang parang tumpul, senyum sambil tengok Pokcik main lumpur.
"Jangan main jauh-jauh, nanti jatuh telaga,"
pesan dia — Pokcik masih ingat suara tu. Suara yang tak pernah tinggi, tapi cukup buat Pokcik dengar.
Sekarang… suara tu tinggal gema.
Yang tinggal cuma sepi dan satu tilam lusuh atas lantai.
Pokcik tak tahu nak cerita pada siapa.
Kadang cerita-cerita tua macam ni orang muda tak mahu dengar.
Kata mereka, itu semua tinggal sejarah.
Tapi bagi Pokcik, itu jiwa Pokcik.
Malam ni…
Pokcik pandang langit dari celah tingkap.
Ada bintang satu, jauh… macam harapan yang masih menyala walaupun kabur.
Pokcik harap esok, bila matahari naik…
hati Pokcik pun tenang, boleh lena sekejap.
Ulasan